Można odnieść wrażenie, że w oprogramowaniu człowieka współczesnego zapomniano o funkcji: konflikt. Jakby miał się on nigdy nie zdarzyć. A on się zdarza ciągle i nagminnie. Również, a może zwłaszcza wśród ludzi sobie najbliższych. Małe spory i wielkie awantury, drobne utarczki i głębokie nieporozumienia, głośne kłótnie i ciche dni – to wszystko zatruwa życie. I potrafi zniszczyć: miłość, kontakty z dziećmi, szacunek do rodziców. W dzielenie życia z kimkolwiek trzeba wkalkulować różnicę zdań, zamiarów, poglądów. I nie włączać przy pierwszej okazji: escape.
To wydanie Poradnika Psychologicznego jest swoistą instrukcją, jak te wszystkie codzienne nieporozumienia i wzajemne niezrozumienia oswajać i rozsupływać. Jak nie dać się zniszczyć nawet konfliktowi dramatycznemu i pewnie już nie do zażegnania, czyli jak przejść godnie przez rozwód i cało wyprowadzić z niego dzieci. Przede wszystkim próbujemy jednak podpowiedzieć, jak rozumieć siebie – mechanizmy, którym dajemy się ponieść w sporze z drugim człowiekiem, i konsekwencje naszego gniewu, złości, uporu.
Nie przypadkiem polecamy tę lekturę na wakacje. Iluż z nas obiecuje sobie: wreszcie będzie czas na miłość, na bliskość, na znalezienie kogoś do pary lub celebrowanie związku, na radość bycia razem z rodziną. I jakże często plan wykoleja się przy pierwszej lepszej (raczej – głupszej) niezgodzie w rodzaju: na leżak czy na rower, w Karpaty czy na Kretę? Zgoda jest celem godnym wysiłku. Najlepiej – wspólnego wysiłku.
Kryzys, czy już samo jego widmo, nikogo nie pozostawia psychicznie obojętnym. Nie chodzi nawet o strach przed konkretnym zagrożeniem - niewypłacalnością kredytową, utratą pracy czy majętności, ale o dotykający teraz wiele osób lęk - tym bardziej wyniszczający, im bardziej jego powód jest nieuchwytny, trudny do nazwania. Nie przypadkiem filozofowie, ekonomiści, socjolodzy dostrzegają nie tylko załamanie ekonomicznej sprawności świata zachodniego, do którego 20 lat temu Polska dołączyła, ale też korozję obowiązującej tu wizji człowieka. Jest tak, jakby jakiś dewastujący wirus dotknął nie tylko świata finansów, lecz wielu - wydawałoby się - oczywistych wartości, które człowiek nowoczesny powinien wyznawać, i celów, do których powinien dążyć.
Powszechny stan niepokoju i zagubienia ma swoje uzasadnienie, jeśli bowiem kryzys coś boleśnie obnaża, to właśnie miałkość celów, napędzających bodaj większość z nas przez ostatnie lata. Praca, kariera, budowa domu, samochód, lokata, kredyt... Bardziej niż sobą człowiek bywał klientem, pracownikiem, szefem. Widział nie tyle siebie, ile siebie w relacji z bankiem, z firmą, ze swoim społecznym otoczeniem. Zagonił się w niekończącym się wyścigu, zatopił we wszechobecnej konkurencji. A teraz pryskają rozmaite iluzje, przede wszystkim zaś ta, że na zgromadzeniu zestawu dóbr konsumpcyjnych i prestiżu da się zbudować życiową satysfakcję.
Więc naturalne, że tylu z nas potrzebuje pocieszenia, oparcia, poczucia sensu. Gdzie indziej ich szukać, jak nie w sobie i wśród najbliższych? W tym właśnie nasze wydawnictwo ma pomóc.
Polityka wydaje od bez mała trzech lat cieszący się uznaniem czytelników dodatek Pomocnik Psychologiczny. Staramy się łączyć tam nowoczesną, akademicką wiedzę psychologiczną z nienarzucającym się poradnictwem, a przede wszystkim służyć czytelnikom pomocą przy autorefleksji. Teraz postanowiliśmy tę wiedzę wzbogacić, uzupełnić i uporządkować tak, by ułożyła się ona w systematyczny i przystępny wykład tego, co dziś wiadomo o człowieku. Zróbmy więc sobie antrakt na zastanowienie się nad sobą.
