Co dzieje się w głowie człowieka, który stoi nad przepaścią?
Przysypana śniegiem gdyńska dzielnica staje się tłem dramatu. Krzysztof zamierza spędzić noc u siostry, ponieważ tego wieczoru jego żonę odwiedzają koleżanki. Najpierw jednak postanawia spotkać się z przyjacielem z sąsiedztwa. Czekając na kolegę na swoim osiedlu, przypadkiem dostrzega w oknie swoją żonę, a tuż obok niej… cień mężczyzny.
Zawierucha panująca na zewnątrz nie może równać się z tą, która ogarnia umysł Krzysztofa. Wystarczy moment, by wierny mąż stracił wiarę we wszystko, co do tej pory stanowiło fundament jego życia. Krzysztof spędza wieczór dręczony koszmarnymi wątpliwościami.
Podjęcie decyzji wydaje się niemożliwe: wrócić do mieszkania i skonfrontować się z żoną czy odpuścić? Obie opcje wiążą się z ogromnymi konsekwencjami. Już wkrótce ogarnięty chaosem umysł zaprowadzi Krzysztofa na skraj emocjonalnej przepaści. Czy uda mu się znad niej cofnąć?
Być może chciał umrzeć, a jednak płynąc w Styksie jego przeznaczenia i stając na skraju tego, co minione, nie szedł dalej, przystanął. Gdy się więc na niego patrzyło, zdawało się, że śni, leżąc pod własnym domem w śnieżnym tużurku, opatulony puchem bieli jakby pierzyną, w barłogu mającym stać się mu grobem. Jednocześnie, spoglądając na niego, należało zadać pytanie: Czym sobie na to zasłużył?
