Opowieść o zwykłym życiu niezwyczajnej rodziny
Rodzinne domy dziecka jako instytucjonalna forma pieczy zastępczej nad dzieckiem funkcjonują w Polsce od 1958 roku. Małgorzata i jej mąż Paweł, bohaterowie tej powieści, zaczęli tworzyć rodzinę dla gromadki opuszczonych dzieci w roku 1975. W wychowywaniu podopiecznych w różnym wieku, z różnym deficytami rozwojowymi i emocjonalnymi, pomaga im fakt, że oboje mają doświadczenie nauczycielskie. Ale jednocześnie muszą stać się stolarzem, hydraulikiem, ogrodnikiem, krawcową. Marysia, dziewczyna, która wyjechała ze swojej wioski za chlebem, przyjęta przez Małgorzatę jako gosposia, okazuje się raczej kolejnym, tyle że dużym, dzieckiem niż pomocą.
– Poczekaj, Marysiu… – Małgorzata wzięła głęboki oddech. – Nie bardzo rozumiem, jak można nazwać coś prezentem, skoro należy to w niedługim czasie zwrócić.
– W niedługim? – zareagowała gwałtownie dziewczyna. – Po miesiącu, proszę pani… Nie na drugi dzień… po miesiącu!
– Jak żyję, nie słyszałam o tego rodzaju upominku! Ale cóż…
– Ja też nie. Ale jest pani miło zaskoczona? Proszę powiedzieć, że tak – poprosiła Marysia, unikając spojrzenia Małgorzaty. – Proszę powiedzieć…
– Niewątpliwie, Marysiu, zaskoczona…
Ewelina Skiba – jest z wykształcenia pedagogiem w zakresie resocjalizacji. Jako artystka-amatorka specjalizuje się w rysunku. Trzykrotnie ilustrowała książki o tematyce freinetowskiej (Wnuki Freineta, Przez życie z pedagogiką Freineta, Ruch freinetowski w Polsce w latach 1957–2014), jest autorką zaprezentowanych na wystawach rysunków i plansz, poświęconych głównie Elizie Freinet w Krakowie, Reggio Emilia we Włoszech i Kielcach podczas II Interdyscyplinarnej Konferencji Naukowej. Od kilku lat stara się pogodzić swoje dwie największe pasje: rysowanie i pisanie. W 2015 roku wydano książkę Miejsce zwane domem, która jest debiutem literackim autorki. Marysia, stanowi kontynuację problematyki przedstawionej w poprzednim utworze.
